என் பார்வையில் - வர்ணம் தீட்டப்படாத ஓவியங்கள் (சிறுகதைத் தொகுப்பு)

ஆசிரியர்:- திரு. வை.கோபாலகிருஷ்ணன்

வெளியீடு:- திருவரசு புத்தக நிலையம்

திரு வை.கோபு சாரின் இரண்டாவது தொகுப்பான இதில், 14 சிறுகதைகள் உள்ளன.

நகைச்சுவை இழையோடக் கதை சொல்வது, ஆசிரியரின் தனித்திறமை என்று முந்தைய பகுதியில் எழுதினேன் அல்லவா, அதை இத்தொகுப்பில் உறுதிப்படுத்தும் கதை, “பல்லெல்லாம், பஞ்சாமியின் பல்லாகுமா?”

அதிலிருந்து கொஞ்சம், நீங்களும் சுவைக்க:-

“பஞ்சாமி வாயைத் திறக்காமலேயே, நாம் அவரின் பற்களைத் தரிஸிக்க முடியும்.  பற்களின் வளர்ச்சியில், அவ்வளவு ஒரு அபரிமிதமான முன்னேற்றம்! அவரின் மேல் வரிசைப் பற்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்கென்னவோ, அதில் தேங்காய் திருவ வேண்டும் போல், ஒரு எழுச்சி ஏற்படும். அவருடைய மிகப்பெரிய பற்கள், சில துணி துவைக்கும் பாறாங்கற்களை நினைவு படுத்தும்.  ஒன்றில் துணியைக் கசக்கிப் பிழிந்து வைக்கலாம்.  மற்றொன்றில், துணியையே அடித்துத் துவைக்கலாம் போல அருமையாகவும், சொர சொரப்பாகவும் இருக்கும்………….”.

“……………… பஞ்சாமியின் வாய் வெற்றிலை பாக்குப் போடாமலேயே, நல்ல சிவப்பாகிப் போனது, இனக்கலவரத்தில் சிக்கிய இலங்கை போல.  விடுதலை விரும்பிகளாகவும், தீவிரவாதிகளாகவும் கருதப்பட்ட கறைகளும், காரைகளும், அடக்கி ஒடுக்கி, அகற்றப்பட்ட்தால், தங்கள் சொத்தை இழந்த, அப்பாவி மக்கள் போல, பற்கள் யாவும் பலகீனமாகி ஒருவித பாதுகாப்போ, ஒற்றுமையோ, பலமோ, அரவணைப்போ இல்லாமல், அகதிகள் போல ஒருவித ஆட்டத்துடனும், நடுக்கத்துடனும் விளங்கின…………….”.

கோபு சாரின் கதை மாந்தர்களில் பெரும்பாலோர், பத்துப்பாத்திரம் தேய்க்கும், காய்கறி விற்கும், வறுமையில் உழலும், ஏழை எளியவர்கள்; எகிறும் விலைவாசியினால், வரவுக்குள் செலவை அடக்க வழியின்றித் தவிக்கும், அலுவலகங்களில் வேலை பார்க்கும், நடுத்தர வர்க்கத்தினர், ஆகியோர் தாம்.  எனவே அன்றாட வாழ்க்கையில், இவர்கள் படும் அல்லல்களும், போராட்டங்களும், மட்டுமின்றி, அவர்களுக்கிடையே அரும்பும் காதலும், கதைகளில் யதார்த்தத்துடன் விவரிக்கப்படுகின்றன.

‘மாதங்களில் அவள் மார்கழி’, ‘சொந்தம்’, ஆகிய இரு கதைகளின் நாயக, நாயகிகள் காய்கறி விற்பவர்கள்;  பத்துப்பாத்திரம் தேய்க்கும் பார்வதியின் சிரமங்களைச் சொல்வது ‘நம்பிக்கை’.

'மனிதனைத் தரிஸிக்க,' என்றொரு கதை:-

நடுத்தரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நாராயணனுக்குத் திடீரென்று சிறுநீரகப்பிரச்சினையால் உடல்நலக்கோளாறு ஏற்பட்டு மருத்துவமனையில் சேர வேண்டியதாகிறது.  திட்டமிட்டு வரவுக்குள் செலவு செய்து வந்த அவராலும், எதிர்பாராத இந்த அறுவைச்சிகிச்சைக்குப் பணம் திரட்ட முடியவில்லை.  இன்றைக்கும், நடுத்தரக் குடும்பங்களின் நிலை இது தானே?

கடவுள், கோயில் போன்ற ஆன்மீக  விஷயங்களுக்கு, எந்த நன்கொடையும் தராத, அலுவலக நண்பர் தமிழ்மணி தாம், ஆபத்து சமயத்தில், நாராயணனுக்கு உதவி செய்கிறார்.  மனிதனை, மனிதன் நேசிக்க வேண்டும்; மனித நேயம் மலர வேண்டும் என்ற கருத்தை வலியுறுத்தும் இக்கதை, என்னை மிகவும் கவர்ந்தது.     

முதியோரிடம் ஆசிரியர் வைத்திருக்கும் அன்பும், அக்கறையும், மரியாதையும் இவர் கதைகளில் வெளிப்படுகின்றன.  ‘நகரப்பேருந்தில் ஒரு கிழவி’, ‘நாங்களும் குழந்தைகளே,’ என்ற இரு கதைகளும், இதற்கு எடுத்துக்காட்டுகள்.

மனத்தில் ஊனம் இல்லாதவரை, உடல் ஊனம் ஒரு பிரச்சினையில்லை என்ற கருத்தை, வலியுறுத்தும் விதமாகப் பேசும் திறனற்ற, மாற்றுத் திறனாளிகளைக் கதாநாயகிகளாகப் படைத்து, அவர்களை இளைஞர்கள் திருமணம் செய்ய விழைவதாகக் காட்டியிருப்பது, வரவேற்கத்தக்கது;-

அக்கதைகள்:- 'மனோவின் கனவு,' & 'வர்ணம் தீட்டப்படாத ஓவியங்கள்'.

சிறுவயதில் நாம் ஆசைப்பட்டு, வறுமையினால் நிறைவேறாத ஆசையைச் சொல்லும் கதை, ‘காலம் மாறிப்போச்சு’.  இது ஆசிரியரின் சொந்த அனுபவத்தோடு சம்பந்தப்பட்டது என்பதால், மனதை நெகிழச் செய்கிறது.

நாம் எவ்வளவு தான் முன்னெச்சரிக்கையாக இருந்தாலும், சமயத்தில்     முட்டாளாகிவிடுவோம் என்பதை, 'முன்னெச்சரிக்கை முகுந்தன்,' கதையின் எதிர்பாராத முடிவு விளக்குகிறது.  முடிவு தெரியும் போது, நாமும் ஏமாந்தது போல், ஓர் உணர்வு!

இந்நூல் திருச்சி மாவட்ட பொது நலப்பணி நிதிக்குழு அமைப்பின் 2009 ஆம் ஆண்டுக்கான, இரண்டாம் பரிசைப் பெற்றதுடன் ஆசிரியருக்குச்   ‘சிந்தனைப் பேரொளி,' விருதும், பொற்கிழியும், திருச்சி மாவட்ட ஆட்சித்தலைவரால் அளிக்கப்பட்டது என்பது பெருமைக்குரிய விஷயம்!

(தொடரும்)