என் பார்வையில் - என்றாவது ஒரு நாள் - ஆஸ்திரேலிய மொழிபெயர்ப்புச் சிறுகதைகள்

ஹென்றி லாசன் (HENRY LAWSON - 1867- 1922) எழுதிய ஆஸ்திரேலிய காடுறை மாந்தர் கதைகளின் மொழியாக்கம் கீதா மதிவாணன்.

இவரது வலைப்பூ:-  கீதமஞ்சரி

வெளியீடு:- அகநாழிகை பதிப்பகம், மதுராந்தகம். கைபேசி:- 9994541010

முதற்பதிப்பு:- டிசம்பர் 2014

விலை:- ரூ 150/-

கவிஞரும் எழுத்தாளருமான ஹென்றி லாசனின் பரிதாபமான வாழ்க்கை குறித்தும், அவர்தம் எழுத்து குறித்தும் புத்தக முன்னுரை விவரிக்கிறது.    அவரது படைப்புகள் பல ஆஸ்திரேலிய பள்ளி, கல்லூரி பாடத்திட்டத்தில் இடம்பெற்றுள்ளன; அவர் உருவம் பொறிக்கப்பட்ட அஞ்சல்தலையும், காகிதபணமும் அந்நாட்டு அரசால் வெளியிடப்பட்டுள்ளன; உடல் அரசு மரியாதையுடன் அடக்கம் செய்து கெளரவிக்கப்பட்டது போன்ற விபரங்கள் மூலம், இவர்  ஆஸ்திரேலியாவின் குறிப்பிடத்தக்க படைப்பாளி என்பதை அறிந்து கொள்கிறோம்.

இவரது கதைகளுக்குள் புகுமுன், அவை விவரிக்கும் மக்களின் வாழ்க்கை பின்னணியைத் தெரிந்து கொள்வது அவசியம்.

இங்கிலாந்து சிறைகளில் போதுமான இடமில்லாத காரணத்தால் கைதிகளை நாடுகடத்த திட்டமிட்ட அந்நாட்டு அரசு, தேர்ந்தெடுத்த தீவுக்கண்டம் தான் ஆஸ்திரேலியா. 

இங்கிலாந்திலிருந்து 1788 ல் முதல் கப்பல் 1500 தண்டனைக் கைதிகளுடன் சிட்னி துறைமுகம் வந்து சேர்ந்தது.  அதன் பின் தொடர்ச்சியாக கைதிகள் இங்கு அனுப்பப் பட்டனர்.

தண்டனைக் காலம் முடிந்த பின்னர் இக்கைதிகள், காடுகளில்  குடியேறினர், வயிற்றுப்பாட்டுக்கு ஆட்டு ரோமம் கத்தரித்தல், மந்தையோட்டுதல் ஆடுமாடு மேய்த்தல், குதிரைகளைப் பழக்குதல்  போன்ற வேலைகளில் ஈடுபட்டனர். 

இக்கைதிகளும், அடிமட்டத் தொழிலாளர்களும், சுரங்கங்களில் தங்கம் தேடி வந்த குடியேறிகளும் தாம், ஹென்றி லாசனின் கதை மாந்தர்கள். 

இவர் வாழ்ந்த சூழலும் இதுவே என்பதாலும், அம்மண்ணின் வாழ்வியல் பிரச்சினைகளின் ஆழத்தைத் தொட்டு, அவற்றுடன் தம் சொந்த அனுபவத்தையும் தோய்த்துக் கொடுப்பதாலும், நம்மை மறந்து அக்கால ஆஸ்திரேலியாவிற்குப் பயணிக்கத் துவங்குகிறோம்!  கீதா மதிவாணனின் மொழிநடை நம் பயணத்தை எளிதாகவும், சுவை மிக்கதாகவும் ஆக்குகிறது.

மொழியாக்கம் என்று தெரியாதவாறு தேர்ந்த நடையில் அருமையான கதை தொகுப்பையளித்துத் தமிழுக்கு வளம் சேர்த்திருக்கும் கீதா மதிவாணனுக்குப் பாராட்டும் நன்றியும்! 

எங்கும் புதர் சூழ்ந்த குறுங்காடு, அச்சமூட்டும் தனிமையில் வாழும் மனிதர்கள், எலும்புக்கூடுகளாய்ப் பசுக்கள், வயிறு ஒட்டிய கன்றுகள், ‘குதிரை என்றால் கேட்பவர் அதிர்ச்சியடையும் வகையில் ஒரு விலங்கு,’ கோவான்னா, போஸம் போன்ற புதிய உயிரினங்கள், எப்போதுமே புழுதி படிந்த அழுக்கு உடை, தங்கம் கிடைக்காதா என்ற ஏக்கத்துடன் பெரும்பாலும் தங்கச் சுரங்கங்களைப் பற்றியே உரையாடும் அடிமட்டச் சுரங்கத் தொழிலாளர்கள், என நமக்கு முற்றிலும் பரிச்சயமில்லாத, புதுமையான களத்தை அறிமுகம் செய்கிறார் கீதா மதிவாணன், அருமையான இம்மொழியாக்கத்தின் மூலம். 

இத்தொகுதியில் மொத்தம் 22 சிறுகதைகள் உள்ளன. 

இவற்றுள் என்னை மிகவும் பாதித்தவை மூன்று:-

முதலாவது:- மந்தையோட்டியின் மனைவி

கணவன் மந்தையோட்டியாக போக வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்படவே, மனைவி, காட்டில் ஆண்துணையின்றி தனிமையில் வாழ்கிறாள். 

அவ்வப்போது வழிப்போக்கர் மூலம் தன் பெண்மைக்கு ஏற்படும் அச்சுறுத்தல்களை அசாத்திய துணிவாலும், நாயின் துணையாலும் முறியடிக்கிறாள்.  வெள்ளப்பெருக்கு, காட்டுத்தீ போன்ற இயற்கை சீற்றங்களையும் மனத்திண்மையுடன் எதிர்கொள்கிறாள்.        

ஒரு நாள் இரவு, அவள் வீட்டு விறகுக் குவியலுக்குள் பாம்பொன்று  புகுந்து விடுகிறது.  அடுக்களை மேசைமீது குழந்தைகளைத் தூங்க வைத்து, அருகில் அமர்ந்தபடி எந்நேரத்திலும் வெளிப்படும் பாம்புக்காக விடிய விடிய கண் அயராது விழிப்புடன் காத்திருக்கும் சமயத்தில், அவள் வாழ்வின் கடந்த கால நிகழ்வுகள்,  மனவோட்டமாக வெளிப்படுகின்றன. 

ஒரு வழியாக மறு நாள் காலை, தன் நாயின் துணையுடன் பாம்பைப் போராடிக் கொன்று, தீயில் எறியும் சமயம், அவள் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் ஆறாய்ப் பெருக்கெடுத்தோடுகிறது. 

பாம்பிடமிருந்து குழந்தைகளைக் காப்பாற்றிவிட்டோம் என்ற தாய்மையின் ஆனந்தக் கண்ணீரா அது?  கணவன் துணையின்றி இது போல் இன்னும் எத்தகைய போராட்டங்களைத் தனியாளாகத் தான் சந்திக்க வேண்டுமோ என்ற சுய பச்சாதாபம் கண்ணீரை வரவழைத்ததா?  என்று என்னால் யூகிக்க முடியவில்லையென்றாலும்,

அவள் அழுகையைப் பார்த்து மூத்த மகன் சொல்லும் ஆறுதல் வார்த்தைகள், என் கண்களிலும் நீரை வரவழைத்தது உண்மை.   

இரண்டாவது:-ஆர்வி ஆஸ்பினாலின் கடிகாரம்

மழைநாள் ஒன்றில் நேரம் தெரியாமல், காலை ஆறு மணிக்கு வேலைக்குப் போக வேண்டிய பதினொன்று வயதே ஆன சிறுவன், நாலு மணிக்கெல்லாம் கிளம்பிப் போய், அலுவலகப் படிக்கட்டில் படுத்துறங்கிய செய்தி கல் மனதையும் கரையச் செய்யும்.  முதலாளி மனமிரங்கி அவனுக்கு ஒரு கடிகாரத்தை இலவசமாகக் கொடுத்து, அதற்கு விளம்பரமும் தேடிக் கொள்கிறார்.  .   

உடல்நிலை மிகவும் சரியில்லாத போதும், அலாரம் வைத்து எழ நினைக்கும் மகனைத் தாய் மறுநாள் வேலைக்குப் போகக்கூடாது எனக் கண்டிக்கிறாள்.

வேலைக்குப் போகாவிட்டால், வேறு யாரையாவது வேலைக்கு வைத்து விடுவார்கள்; நம்மால் பட்டினி கிடக்க முடியாது அம்மா’ அதனால் போயே தீருவேன் என்று மகன் சொல்லுமிடத்தில், அப்பிஞ்சின் பசிக்கொடுமை நம்மை வாட்டுகிறது.  .      

மறுநாள் அகால நேரத்தில் அலாரம் அலறுகிறது.  ஆனால் தூக்கத்தில் சட்டென்று விழிக்கக் கூடிய ஆர்வி எழவில்லை.  சத்தம் கேட்டு அவன் ஏன் எழவில்லை? என்ற தாயின் பதற்றம், நம்மையும் தொற்றிக் கொள்கிறது. 

“ஆர்வீ!”

தாய் அழைத்தாள்.

அவள் குரல் பயத்தால் நடுக்கமுற்று விநோதமாய் ஒலித்தது.” 

கதை முடிந்த பின்னரும், சில நிமிடங்கள் ஒன்றுஞ் செய்யத் தோன்றாமல், வெறுமையுணர்வைத் தோற்றுவித்த கதை.

மூன்றாவது:- என்றாவது ஒரு நாள்

எல்லைப்பகுதியில் பணியாற்ற வாய்ப்புக் கிடைத்துக் கிளம்பும் சமயம் அழுது கொண்டே கைகளை இறுக்கமாகப் பிடித்து வழியனுப்பிய காதலியின் நினைவுகளை நண்பனிடம் பகிர்ந்து கொள்கிறான் மிச்செல். 

“என்றாவது ஒரு நாள் நீ போய் அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வாயல்லவா?” என்ற நண்பனின் கேள்விக்கு, மிச்செல் சொல்லும்  பதில் மனதை நெகிழச் செய்கிறது.  அவற்றை வார்த்தை பிசகாமல் அப்படியே இங்குக் கொடுத்திருக்கிறேன்:-

“என்றாவது ஒரு நாள், அந்த நாள் என்று?ஒரு நாள் உணவுக்காக அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம்.வயதாகும் வரை. நம்மைப் பற்றிய சிரத்தை குறையும் வரை, இந்த ஓட்டம் தொடரும். இன்னும் வயதாகும். இன்னும் சிரத்தை குறையும். இன்னும் அழுக்கடை வோம். இப்படியே இந்த மண்ணுக்கும், புழுதிக்கும், வெக்கைக்கும் ஈக்களுக்கும் கொசுக்களுக்கும் பழகிப்போவோம்.

இலக்கைத் தொலைத்து நம்பிக்கையைக் கைவிட்டு ஒரு மாடு மாதிரி கால்நடை வாழ்க்கையில் ஈடுபடுத்திக் கொள்கிறோம். ஒரு மனிதனின் இதயமிருக்கும் இடத்தில் ஒரு எருதின் ஆன்மா இருக்கும் வரை வாழ்க்கை இப்படித்தான் போய்க்கொண்டிருக்கும் நமக்கென்று கவலைப்பட யார் இருக்கிறார்கள்?”

“கொடிது கொடிது வறுமை கொடிது

இளமையில் வறுமை, அதை விடக் கொடிது,” என்ற உண்மையைப் பறைசாற்றும் இக்கதை மனதை மிகவும் தைத்தது. 

இத்தொகுதியில் திகிலூட்டும் கதைகள் இரண்டுள்ளன.        

முதலாவது:- சீனத்தவனின் ஆவி:-

கொலைகார ஓடை, செத்தவனின் சந்து எனப்படும் மலையிடைவெளி,  ஆளரவமற்ற சமவெளி. தனிமையும் திகிலுமூட்டும் சீனாக்காரனின் கல்லறை, பட்டை உரிக்கப்பட்டு வெண்மை நிறத்தில் நிர்வாணமாக நின்று நிலவொளியில் பூதாகரமாக காட்சியளிக்கும் யூகலிப்டஸ் காடுகள், நடக்க நடக்க யாரோ விட்டு விட்டுத் தொடர்வது போன்ற ஓசை, சீனனின் ஆவி துரத்தும் என்ற வதந்தி என காட்டு வழியே பயணிக்கும் ஒருவனின் பய உணர்வை வெளிப்படுத்தும் இக்கதையைத் திகிலூட்டக்கூடிய தோதான  சொற்களைத் தேர்ந்தெடுத்துப் பயன்படுத்தி நம்மை நன்றாகவே பயமுறுத்துகிறார் கீதா!. 

திகில் கதைக்கு இன்னொரு உதாரணம்:- பிரம்மி என்றொரு நண்பன்

காட்டில் இறந்து கிடந்த தன் நண்பனின் உடலை அடையாளம் கண்டுபிடித்து வீட்டுக்கு எடுத்து வருகிறார் கிழவர் ஒருவர்.

இனி கீதாவின் எழுத்தை வாசித்து நீங்களும் பயந்து நடுங்க கொஞ்சம்……

“உடலைத் திருப்பி நேராக்கி புகைப்போக்கியில் சாய்த்து அதன் காலிலேயே நிற்கச் செய்து விட்டு, அன்றிரவு அவரது நண்பரை எங்குக் கிடத்தலாம் என்று யோசனை செய்தார்.

நேராக நிற்கவைத்த சடலத்தின் முன்பாதியை மறைத்திருந்த மரப்பட்டை நழுவி கீழிறங்கிவிட்டதை, அவர் கவனிக்கவில்லை.

உன்னை இன்றிரவு இந்தப் புகைப்போக்கிக் குழாயினுள் வைக்கலாம் என நினைக்கிறேன் பிரம்மி…..

திரும்பியவர் கத்தினார்.  மறைப்பற்ற முகத்தின் கூரிய பார்வையைச் சந்திக்க அப்போது அவர் தயாராயிருக்கவில்லை.  அவர் நரம்புகளில் அதிர்வு பரவியது.  மீண்டும் சுயநிலைக்கு வந்து பேசக் கொஞ்ச நேரம் அவகாசம் தேவைப்பட்டது……

ஃபைவ் பாப் (நாய்) ஊளையிட்டது.  தனிமையில் வசிக்கும் அவர் காட்டின் விபரீதத்தையும், விநோதத்தையும் எதிர் கொள்ளப் பழகியிருந்தபோதும்,  அந்த முதிய ஆட்டிடையரின் இதயம் பயத்தால் சில்லிட்டுப் போனது.”

இத்தொகுதியில் கிண்டல், கேலி நகைச்சுவை ஆகியவற்றுக்கும் பஞ்சமில்லை. 

எ:கா:-   புதர்க்காடுறை பூனைகள் 

ஜேக் என்றொரு பூனை  இரவு முழுதும் வேலை செய்து ஏராள முயல்களைக் கொன்று வீட்டுக்கு இழுத்து வந்து முதலாளிக்குக் கொடுக்கும். 

எந்த இரவிலாவது கூடுதலாக வேலை செய்து விட்டோம் என்று அதற்குத் தோன்றினால், அடுத்த நாளிரவு தானே விடுப்பெடுத்துக் கொண்டு மூன்று மைல்களுக்கு அப்பால் இருக்கும் காதலியைக் காணச் சென்றுவிடுமாம்.

A CHILD IN THE DARK AND FOREIGN FATHER என்ற கதைக்குக் கீதா வைத்த தலைப்பு:- ஒற்றை சக்கர வண்டி

குடும்பம் எனும் வண்டியோட இரண்டு சக்கரம் வேண்டும்; ‘அந்த  இரண்டில் ஒன்று சிறியதென்றால் எந்த வண்டி ஓடும்?”  என்ற உண்மையை விளக்கும் அருமையான கதைக்கு இப்பெயர் நன்றாகவே பொருந்துகிறது.  

குடும்பப் பொறுப்பின்றி ஆர்ப்பாட்டமும் அட்டகாசமும் செய்யும் மனைவியைச் சமாளித்து, வேலைக்கும் போய்க்கொண்டு உடல்நலமில்லாத மகனையும் பரிவுடன் கவனித்து ஒற்றை சக்கரமாக ஓயாமல் சுழலும் தந்தையின் கதையிது..

தலைப்பை அப்படியே மூலத்திலிருந்து பெயர்க்காமல் கதைக்கு ஏற்றாற்போல் பெயரிட்டிருக்கும் கீதாவைப் பாராட்டுகிறேன்!

அவன் ஏன் அப்படிச் செய்தான்?  என்ற கதையில்

எவ்வளவு விலை கொடுத்தாலும் இழக்க விரும்பாத தன் குதிரையை ஜாப் ஏன் சுட்டுக்கொன்றான்? என்பது நல்ல சஸ்பென்ஸ்.  இதில் வரும் வைத்தியர் டெட் டிங்கோ மர்ம மனிதராகவே காட்சி தருகிறார்.  கதையின் முடிவில் அவர் ஜாபிடம் சொல்லிச் செல்லும் விஷயம் நம்மை அதிர்ச்சியடைய வைக்கிறது. 

மலாக்கி என்னைக் கவர்ந்த  இன்னொரு கதை:-

தன் உணவு மற்றும் இருப்பிடத்துக்காக வாரம் ஒரு பவுண்டு மட்டுமே செலவழித்துச் சிக்கனமாக இருக்கும் மலாக்கியைக் கிண்டலும் கேலியும் செய்து வெறுப்பேற்றுகிறார்கள் நண்பர்கள்.  என்னிடம் வம்பு வளர்க்காதீங்க என்று மட்டுமே சொல்லி விலகிப் போகும் மலாக்கியை  அவர்கள் ஒரு கோமாளியாகவே எண்ணி அவன் துன்பத்தில் இன்பம் காண்கிறார்கள். 

அவன் தூங்கும் போது அவன் கால்சட்டையின் இருகுழாய்களையும் தைத்து விடுவது, புகைபிடிக்கும் குழாயில் வெடிமருந்து நிரப்புவது இறுதியாக அவன் மண்டையோட்டைக் கோருவது போன்ற விளையாட்டுக்கள் மூலம் வேதனைப்படுத்துகிறார்கள்.  ஆனால் இறுதியில் மலாக்கியின் தியாகம் காரணமாக அவனுக்கு ஏற்படும் முடிவு நம்மை கலங்கச் செய்கிறது. 

அவனுக்கு வேதனை ஏற்படுத்தியவர்கள், ஒவ்வொருவரும் குற்றவுணர்வுடன் அவரவர் பங்கை அழிக்க விரும்பும் போது காலங்கடந்துவிடுகிறது……   

இப்படிச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம் இக்கதைகளைப் பற்றி….

.விரிவஞ்சி இத்துடன் நிறுத்துகிறேன். 

மொத்தத்தில் களமும் கருவும் தமிழுக்குப் புதிது.  மொழியாக்கம் என்பது தெரியாத அருமையான சிறுகதை தொகுதி.

கீதா மதிவாணனுக்குப் பாராட்டுக்கள்!  மேலும் மேலும் இது போன்ற தரமான மொழியாக்கம் மூலம் தமிழை வளப்படுத்த வாழ்த்துகிறேன்!