‘எங்கெங்கும்.... எப்போதும்... என்னோடு!,’ சிறுகதை விமர்சனம்

திரு. கோபு சார் நடத்திய விமர்சனப்போட்டி நிறைவுவிழாவின் ஆறாம் நாளான நேற்று, போட்டியில் வெற்றிபெற்றோர் பற்றிய புள்ளிவிபரங்கள் அடங்கிய பட்டியல் வெளியிடப்பட்டது.  இப்பட்டியலில் திருமதி கீதா மதிவாணன் 32 பரிசுகள் பெற்று முதலிடத்திலும், திருமதி இராஜேஸ்வரி மேடம் 28 பரிசுகள் பெற்று இரண்டாம் இடத்திலும் உள்ளனர்.  இருவருக்கும் என் பாராட்டுக்கள்!

மேலும் பல சாதனைகளை நிகழ்த்தியிருக்கும் வெற்றியாளர் பற்றிய விபரங்களை அறிந்து கொள்ள இணைப்பு:-

http://gopu1949.blogspot.in/2014/11/blog-post_6.html

என் பெயரும் இப்பட்டியலில் இடம்பெறக் காரணமான திரு கோபு சார் அவர்களுக்கும் நடுவர் அவர்களுக்கும் என் நன்றி.

 

எங்கெங்கும்...எப்போதும்…. என்னோடு!’ கதைக்கான இணைப்பு:-

(ஆசிரியர்:- திரு வை.கோபாலகிருஷ்ணன்)

http://gopu1949.blogspot.in/2014/09/vgk-37.html

இனி என் விமர்சனம்:-

மருத்துவரின் ஆலோசனைப்படி உடல் எடையைக் குறைக்க எண்ணி நடை பயிலத்துவங்கும் மூத்தகுடிமகன் ஒருவரின் அனுபவங்கள் நகைச்சுவை இழையோடச் சொல்லப்பட்டு சட்டென்று இறுதியில் சோகத்தில் முடிந்த கதை.  துன்பத்தில் முடிந்தாலும் கைத்தடியைப் பயன்படுத்தி நேர்மறையாக முடித்திருக்கும் விதம் பாராட்டத்தக்கது!

நொறுக்குத்தீனிகளுடன் கரமுராவென்று உறவாடுவது, ‘வேகமாக நடக்க ஒட்டடை குச்சியோ ஓமக்குச்சியோ போல ஒல்லியானவனா?’, ‘நடக்கச் சொல்கிறார், நடக்கற காரியமா அது?’ போன்றவை ஆசிரியரின் நகைச்சுவை உணர்ச்சிக்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டுகள்! 

 

வாழ்க்கைப் பயணத்தில் சிலரைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் நமக்குப் பிடித்துவிடும்.  காலங்காலமாய்ப் பழகியது போன்ற அந்நியோன்யம் ஏற்படும்.  அது போல் வேறு சிலரைக் கண்டால், முதல் சந்திப்பிலேயே அவரை வெறுப்போம்.  “என்னன்னு தெரியலை; அவரைப் பார்த்தாலே எனக்குப் புடிக்கல,” என்போம்.  இதற்கு அறிவியல் ரீதியான காரணம் சொல்ல முடியாது. உளவியல் ரீதியான காரணங்கள் இருக்கலாம்.

இக்கதையிலும் அப்படித்தான், முதல் சந்திப்பிலேயே 88 வயது முதியவருக்கும் 61 வயது நாயகனுக்கும் சிநேகம் ஏற்பட்டு இருவருமே நீண்ட நாட்கள் பழகியவர்கள் போல் உரையாடி மகிழ்கின்றனர்.   இரயில் சிநேகம் போலன்றி, தொடர்ந்து சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆவல், இருவருக்குள்ளும் ஏற்படுகின்றது.

மற்ற நாட்களில் நடைபயிற்சி செய்யாமல் நொண்டிக்காரணம் சொல்லிவிட்டு வீட்டில் முடங்கிக் கிடக்கும் கதாநாயகன், முதியவரின் இறுதி ஊர்வலம் நடக்கும் நாளில்,  சரியான நேரத்தில் எதிரே செல்ல என்ன காரணம்?  இது யதேச்சையாக நடந்ததா?  அல்லது அவரது உள்ளுணர்வு அவரைச்  சந்திக்க உந்திற்றா?  நிஜ வாழ்விலும் இது போன்ற உள்ளுணர்வு சம்பவங்கள், சில சமயம் எதிர்பாராமல் நிகழ்ந்து, நம்மை வியக்க வைப்பதுண்டு.

தள்ளாத வயதிலும் நாளிதழ்கள் வாசித்து நாட்டுநடப்பை விரல் நுனியில் வைத்திருக்கும் முதியவர், கதை நாயகனை மட்டுமல்ல, வாசகராகிய நம்மையும் கவர்ந்திழுப்பதில் வியப்பொன்றுமில்லை.  மரணத்தையும் அமைதியாக சிரித்த முகத்துடன் எதிர் கொள்கிறார்!

88 வயதிலும் தம் வாழ்வின் இறுதிநாள் பற்றி எவ்வளவு நம்பிக்கை இருந்திருந்தால், சாகப்போகும் தறுவாயில் வேலைப்பாடுள்ள அழகிய புது கைத்தடியை விலை கொடுத்து வாங்கியிருப்பார்? அவரின் அந்த அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை தான், அவரது கைத்தடி மூலம் சோம்பேறியான நம் கதை நாயகனையும் நடக்க முடியும் என்ற தன்னம்பிக்கையை அளித்து தொடர்ந்து நடக்க வைக்கிறது.   எங்கேயும், எப்போதும் அவருடன் தொடர்ந்து பயணம் செய்து புத்துணர்வு அளிக்கிறது.

எந்த வயதிலும் மனமிருந்தால் மார்க்கமுண்டு, தளர்ச்சி உடலுக்குத் தானே தவிர மனதுக்கில்லை, மனதை இளமையாக வைத்திருந்தால் முதுமையிலும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கலாம் என்கிற உண்மையை இக்கதாபாத்திரத்தின் மூலம் வாசகர் மனதில் பதிய வைத்து, தன்னம்பிக்கையளித்துப் புத்துணர்வு ஊட்டுவதில் கதாசிரியர் வெற்றி பெறுகிறார்..  

அக்காலத்தில் திண்ணையில் வழிப்போக்கர்கள் அமர்ந்து ஓய்வெடுத்ததையும், சுமைதூக்குவோர் சுமையை இறக்கிவைத்து  இளைப்பாறியதையும், இக்காலத்தில் தெருவில் நடைபயிலுவோர் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளோடு ஒப்பிடுவது மட்டுமின்றி ,  முதியவர்களின் உடல்+மனம் சார்ந்த பிரச்சினைகளையும் கோடிட்டுக் காட்டி வாசகர்களின் பாராட்டைப் பெறுகிறார் வை.கோபு சார்!

(நடுவர் ஜீ.வீ அவர்களால் இரண்டாம் பரிசுக்குத் தேர்வானது)

http://gopu1949.blogspot.in/2014/10/vgk-37-02-03-second-prize-winners.html